DOĞMAMIŞ BEBEĞİME MEKTUPLAR 1

 

         Sevgili bebeğim merhaba, sensiz şu dünyada geçirdiğim günler bana çok zor geliyor. O dünya ki tam bir kaos olmuş ve yaşanmayacak bir virane haline gelmiş. İnsanlarda değerler tükenmiş. Çıkar dünyası haline gelmiş. Emperyalizmin kölesi olmuş. Daha da beteri ahlak bitmiş, namus, dürüstlük bitmiş…

         Söyle bana daha nasıl bu dünyaya getireyim seni. O kadar sorumsuz muyum ben? Veyahut vurdumduymaz? Seni nasıl bu çamurun keşmekeşin içine sokayım? Nasıl büyüteyim? Nasıl güveneyim çevreme ve dünyaya? Görüyorsun ya bir dolu soru var aklımda ve hepside cevapsız. Veya sağlıklı bir cevabı olmayan…

         İnsanlara hayret ediyorum. Ha bire dünyaya çocuk getiriyorlar. Bunuda mutluluklarının tamamlayıcısı olarak görüyorlar. Ama gelen hemen hemen çoğu çocuk öyle değerlerden yoksun ve ahlaktan, karakterden öyle bihaberki. Nasıl bir zihniyet şaşıyorum. Her şey anne babaya bağlı diyorlar. Ebeveyn çocuğunu nasıl yetiştirirse öyle değerlere sahip olur diyorlar. Peki, bunca katil, bunca sapık, bunca hırsız veya dolandırıcı ya da ucube yaşamlara sahip olan diğer insanlar bir annenin babanın çocuğu değil mi? Onlarda bin bir ümitle dünyaya getirilip topluma salınmadı mı? Peki hani anne babanın eğitimi terbiyesi nereye gitti? Eksik olan ne veyahut yanlış olan nedir ki bunca sorunlu insan var bu dünyada kendilerine ve insanlığa zararı olan?

         Küçük meleğim, seni dünyaya getirmek için kendime güvenemiyorum. Ya bu toplum seni kendi keşmekeşine çekerde yutarsa? Nasıl başaracağım bu toplumun etkisinde kalmadan seni yetiştirmeyi? Güzel ahlaklı, kendine ve çevresine faydalı olan bir birey olmanı nasıl sağlayacağım? Seni hep evde ve yanımda tutamam ki. İllaki sosyal hayatın olacak ama nasıl? Başkalarından etkilenmeden nasıl yaşamını sürdürmeyi başaracaksın?

         Ben şanslı bir çocuktum bebeğim. Hep annemle ve babamla büyüdüm ve onlarla yaşadım ömrümce. Çok cesurlardı yaşama karşı. Pek çok çocukları oldu. Nasipten herhalde tüm çocukları da toplumda sağlıklı birey oldular. Oysa annem ve babam standartlarda bile eğitim almış insanlar değillerdi. Benim gibi korkuları yoktu. Ve nasıl yoktu hala şaşarım. Oysa ben ölesiye korkuyorum toplumun hasta halinden ve bu topluma bir çocuk getirmekten.

         Şimdi belki soracaksın bana anneciğim bu kadar korkmana sebep nedir diye? Bunun kesin bir cevabı yok. Biraz kendimi cahil görüyorum, toplumun çirkinliğini görüyorum. Bende anne babamın cahil cesareti yok ne yazık ki… Yoksa hiç çekinmeden önünü arkasını düşünmeden bende dünyaya çocuk getirirdim ve salardım yularını korkmadan çekinmeden. Kendi değerlerimi sana aşılardım ve sende bu dünyaya bir katkı sağlardın. Beklide başka çocukları eğitirdin ve sistemi değiştirebilirdin. Ama heyhat dedim ya bende o cesaret yok sensiz kalma pahasına yaşıyorum işte.

         Bebeğim, gelmeni istesem de bu dünya sorumluluğunu sana yüklemek istemem. Beni affet bu konuda. Sen, ruhlar aleminde beden bekleyen küçüğüm beni affet ne olur. Yapamayacağım bu gaddarlığı, seni dünya canavarının çarklarına bırakmayacağım ve getirmeyeceğim dünyaya. Senin sevginden mahrum kalma pahasına olsa da. Özlemini çeksem de için için. Seninle ilgili düşlerim olsa da yapmayacağım. Düşüncelerimi değiştirecek bir şey yok. Dünyayı değiştirecek gücümde yok. Eğer gücüm olsaydı; önce dünyayı değiştirir sonra seni dünyaya getirirdim.

         Beni anlıyorsun değil mi? Ben istemiyor muyum sanıyorsun? Seni kucağıma alsam; kulağına ninniler söylesem, sana masallar okusam, seninle uçurtmalar uçursam, koşmaca oynasam. Ama heyhat bu güzel hayaller maalesef gerçekleşmeyecek çünkü benim seni bu dünyaya getirme gücüm yok. Korkularımı nasıl yeneceğimi bile bilmiyorum. Çünkü bu konuda eğitimim yok. Daha öce söyledim ya insanlar çok cesur. Cahil cesur olur derler ya gerçekten öyle. Nasıl yapabildiler göze aldılar ve paldır küldür çocuk getirdiler dünyaya. Önünü arkasını düşünmeden… Bu dünya öyle zorba ki hayallerimi bile gerçekleştirmemi istemiyor benden.